De verkruimeling van het denkvermogen onder columnistische hogedruk heeft in Laat onze identiteit verbrokkelen van Leonie Breebaart in Trouw een nieuw hoogtepunt bereikt.

Na lezing begon ik spontaan te hallucineren. In nachtelijk duister zag ik een drenkeling  die zich op hoge zee vastklampte aan een plank van haar schip dat kort daarvoor op de rotsen schipbreuk had geleden. De plank was te klein om op te drijven en spartelend hield de drenkeling zich boven water. Strijdend voor lijfsbehoud schoot haar ineens deze gedachten door het hoofd: “deze plank komt van mijn schip; dat schip bestaat louter uit planken; waarop dreef mijn schip? Op een illusie?”
Het werd stil en berustend verdween de drenkeling in zee.